Rys historyczny masaĹźu

Wywodzi się z Indii i Chin, gdzie wchodził w zakres rytuału religijnego. W okresie medycyny sakralnej kapelani zalecali jego stosowanie, tak jak i wód mineralnych, w czasie spełniania obrzędów, które były częścią kultu religijnego i jednocześnie miały znaczenie lecznicze.

W Grecji masaż miał szczególne znaczenie dla sportowców biorących udział w igrzyskach olimpijskich. Było toj namaszczanie przez natłuszczanie ciała oliwą przed zawodami. rozwinął się wiele lat później masaż zwany klasycznym.

W kronikach historycznych państwa rzymskiego znajduje się notatka, że Juliusz Cezar, cierpiący na rwę kulszową, leczony był masażem z zastosowaniem głaskania, szczypania i nagniatania. Stąd wniosek, że tak Grecy jak i Rzymianie rozumieli wartość masażu i stosowali go jako zabieg leczniczy, sportowy i kosmetyczny.

W niektórych krajach słowiańskich w Polsce do połowy XIV wieku, istniały nawet łażnie parowe, w których po kąpielach ludzie poddawani byli klepaniu rózgami w celu poprawy ukrwienia tkanek.

Średniowiecze było okresem zahamowania rozwoju nauki i lecznictwa. O masażu można mówić dopiero w XVI wieku. Został on wskrzeszony we Francji przez znakomitego chirurga i lekarza Ambrożego Pare. Jest on również twórcą masażu metodą uciskową. Lekarz ten zaobserwować, że głaskanie obolałych po operacji miejsc przynosi nie tylko ulgę w cierpieniu, ale również wywołuje pewne zmiany w skórze, a nacieranie wywiera pewien wpływ na mięśnie. Po raz pierwszy w dziejach medycyny lekarz ten zapisał swoją obserwację i zaczął stosować masaż jako oficjalną, lekarską metodę leczenia. Dlatego w historii medycyny mówi się o Ambrożym Pare jako o wskrzesicielu masażu, gdyż on pierwszy nie tylko wznowił masaż, ale ponadto przeprowadził badania nad jego filozofią.

Następnym krokiem naprzód w dziejach rozwoju masażu są badania Friedricha Hoffmana, jednego z najznakomitszych ówczesnych lekarzy. Należał on do tych nielicznych wówczas medyków, którzy byli gorącymi zwolennikami naturalnych metod leczniczych. Prawdziwy jednak rozwój masażu leczniczego nastąpił dopiero na początku XIX w. dzięki lekarzom szwedzkim. Oni to opracowali metodę terapeutyczną i higieniczną zwaną popularnie (szwedzką gimnastykę), której częścią składową był także masaż. Po raz pierwszy spod pióra lekarzy wyszedł opracowany system stosowania masażu w poszczególnych chorobach i w profilaktyce. Największe zasługi położył Per Henrik Ling, szwedzki lekarz, założyciel Centralnego Instytutu Gimnastycznego w Sztokholmie.
Do uczniów Mezgera należy zaliczyć również Polaka, profesora Uniwersytetu w Berlinie - Izydora Zabłudowskiego, który jest twórcą oryginalnej metody masażu. Należy podkreślić fakt, że w skali światowej masaż po raz pierwszy właśnie dzięki niemu zyskał taką rangę i został zrównany z innymi dyscyplinami wiedzy lekarskiej na poziomie uniwersyteckim. Zabłudowski pozostawię po sobie duży dorobek naukowy, między innymi liczne prace z zakresu masażu ogłoszone w trzech językach: polskim, niemieckim i rosyjskim.
Jednym z uczniów Mezgera był szwedzki lekarz Zander, który usiłował zastąpić mieszenie ręczne specjalnymi aparatami.

W okresie międzywojennym masaż stanowię dość popularną metodą leczenia zwłaszcza w zakładach i gabinetach fizykoterapii. Wielu lekarzy nie tylko zalecało tę metodę leczenia, ale na podstawie własnej praktyki i obserwacji doskonaliło ją i opracowywało jej modyfikacje. Do zasłużonych na tym polu należą M. Kosiński i J. Zaorski, którzy pozostawili dorobek naukowy, wzbogacając ubogie piśmiennictwo polskie z tego zakresu.